مهربانا، اگرچه در ماه رجب به تو نپرداختم، اگرچه شب های جمعه ام تباه شد، اگر چه لذت رمضان را نچشیدم و اگرچه شب های قدر از کفم رفت، اکنون به عرفه خشنودم. از رحمت خود ناامیدم مساز. مرا به قافله توبه کنندگان رمضان برسان و از گناهانم درگذر. ای معبود عرفه، مرا از کوثر عرفانت بنوشان و از حقیقت آگاه ساز.
حسین فاطمه(س) ،حج را رها کرد. کعبه تن ها را واگذاشت تا کعبه ای برای دل ها بسازد. ذی الحجه او محرّم است. او در سرزمین کربلا احرام می بندد. ابراهیم خواهد شد و اسماعیلش کودکی شش ماهه خواهد بود. سعی صفا و مروه اش از خیمه تا میدان است. عید قربان او عاشوراست. زمزم او اشک چشمان اهل حرم است و عرفات او، آری عرفات او، سینه های سوزانی است که هر شب و روز، نغمه «یا حسین» سر می دهند.
ای مهدی فاطمه(عج)، ای گم شده دل ها، شنیده ام به عرفات می آیی! در کدام گوشه با خدا به نجوا ایستاده ای؟ می دانم که بارها دلت را به درد آورده ام. امّا امروز شوق تو سراسر وجودم را فرا گرفته است. آغوش پیراهن یوسفی ات را به چشم های شرمسارم بگشا و هق هق گلویم را با نگاه دریایی ات آرام بخش.
منبع : مجله گلبرگ
