یکبار تولد ، یکبار زندگی ، یکبار مرگ
تولد و مرگ شاید در اختیار ما نباشد اما راه زندگی در دستان ماست . چگونه زیستن ؟
برای چه و برای که زندگی کردن ؟
در مسیر زندگی اما یکجا زندگی ها به هم گره میخورند و دو هم قسم با هم همراه می شوند .
اما در کوران راه اگر یکی عزم سفر کرد جامانده باید چه کند ؟
با خود و یادگاران همراه خود چه می توان کرد ؟
«همسران شهدا » از آن بازمانده هایی هستند که بیش از سفر کرده ها ماندند .
ماندند به پای فرزندان ،
ماندند به پای عهدی که با خدا ، وطن و شهید خود بسته بودند ،
«همسر شهید حاج محمد حسین جعفری نسب » ماند ،
و خوب هم ماند به پای عهد و ایمانش و به پای فرزندان شهیدش .
تنهای تنها،
سکوت سکوت،
بی گلایه و شکوه،
چه شب ها و روزها که به پای عزیزانش نشست !
چه اشک ها که ریخت در تنهایی !
و چه نیک به سرانجامی خوش رساند فرزندانش را .
تک تک فرزندانش را .
و دوباره تنها شد .
شاید تنها تر از قبل .
اما سربلند .
به احترام چنین مادرانی چه باید کرد ؟باید ایستاد و تماشا کرد . باید خوب دید و آموخت . باید گلریزان کرد .
( روحش با صدیقه کبری (س) و زینب کبری (س) محشور باد)
علی دهقانی اشکذری
