قرآن، بیش از هر چیز دیگری «کتاب قصه» است؛ پیامبران پیشین هم قصه‌گو بوده‌اند و آیات خداوند را بصورت قصه برای مردم مى‌گفتند (ألم یأتِکمرسل منکم یقصّون علیکم آیاتی/سوره انعام، آیه١٣٠)
قصه‌گوی این کتاب، خطاب به پیامبر می‌گوید، ما بهترین‌ها را برایت قصه می‌گوییم (نحن نقصّ علیک أحسن القصص/ سوره یوسف، آیه ۳)
ماجراهایی که قبل از پیامبر،رخ داده و بر سر زبان‌ها بوده ، اما پیامبر از حکمت‌هاشان بی خبر بوده. (وإن کنت من قبله لمن الغافلین/ سوره یوسف، آیه ۳)قرآن آن واقعه‌ها را بازآفرینی می‌کند و حتی از پیامبر هم می‌خواهد که برای مردم قصه بگوید (فاقصص القَصَص لعلهم یتفکرون/سوره اعراف، آیه ۱۷۶).
در خواندنِ قصه، شنونده و خواننده با تجربه‌ی راوی و شخصیت‌های داستان، درگیر می‌شوند و «خودگری» می‌کنند، یعنی در آن قصه خود رامی‌آفرینند و از شخصیت‌های قصه و شخصیت خود محصول تازه‌ای به دست می‌دهند.
گویی قرآنِ قصه‌گو، دیالکتیکِ (مباحثه و مناظره )متن است با انسان و سه ساحتِ وجودی‌اش (عاطفه و اندیشه و اراده) و به همین دلیل نه شعر است و نه فلسفه. نهاغراق می‌کند و نه اثبات. جایی ایستاده بر مرز شعر و فلسفه که نامش قصه است.
قصه، نقشه‌ی راه نیست اما نشانه‌ی راه است و از همین روی، بند بند قرآن را آیه (نشانه) نامیده‌اند.
رمضان‌تان مبارک و پر از قصه و نشانه
( با اندکی تغییر ناشناس)
