در عراق دو واژه وجود دارد که من هرچقدر یکی از آن دو را دوست دارم، همانقدر از دیگری متنفرم.
واژه ی “عینی” را دوست دارم. همانکه عراقی‌ها مدام در محاوره‌شان با تو، می‌گویند:
صباح الخیر عینی/ أهلا عینی/ حاضر عیونی!
احساس می‌کنی عراق، قلبش را برای تو گشوده و گرانبهاترین سرمایه انسان را تقدیم تو می‌کند: چشمش را.
و کلمه‌ای که از آن متنفرم: الجهال.
عراقی‌ها به کودکان ” جهال” می‌گویند. شازده کوچولوی من! آنها اگر منصفانه نامگذاری می‌کردند باید به کسانی می‌گفتند” الجهال” که از سن کودکی عبور کرده اند. باعث و بانی همه بدبختی‌های جهان ما، بزرگترهای نادان هستند، نه کودکان پاک و نجیبی مثل تو. اما بزرگترها همیشه ظلم می‌کنند. به هرچیزی که شبیه شان نباشد؛ به هرچیزی که وقت درکش را نداشته باشند”
برشی از کتاب ” الجسد؛ حقیبه سفر” اثر طبع نویسنده و شاعر سوری غاده السمان
