خدا رحمت کند مادرم را…
یکی از روش‌های تربیتی او این بود که هرگاه از ما خطایی می‌دید، دیگر به ما کاری نمی‌داد! یعنی ظرف شستن، دوخت‌ودوز و کارهای مشابه را از ما سلب می‌کرد و از این طریق، کار را برایمان باارزش جلوه می‌داد.
امروزه بسیاری از ما دقیقاً برعکس عمل می‌کنیم؛ یعنی وقتی بچه خطایی مرتکب می‌شود، او را به کار وامی‌داریم یا اگر اذیت کرد، کارش را دو برابر می‌کنیم. در نتیجه، چنین بچه‌ای کار را تنبیه تلقی می‌کند، در حالی‌که ما بیکاری را نوعی تنبیه می‌دانستیم.
آیت‌الله حائری شیرازی
