آیت الله بهاء الدینی(ره) می فرمود: آن چه هیچ گاه از خاطر هیچ کدام از شاگردان حضرت امام، رضوان اللَّه تعالی علیه، بلکه معاشرین با ایشان نخواهد رفت، تواضع بسیار و روحیه شاگرد پروری ایشان است. من، علاوه بر این که شاگرد ایشان بودم، مجذوب شخصیت ایشان نیز بودم و به ایشان علاقه کامل داشتم. در تمام مدتی که در خدمت ایشان بودم، چون همواره در گفتن سلام سبقت میجستند، نتوانستم یک بار من به ایشان سلام بگویم و در گفتن سلام سبقت بجویم. حضرت امام، رضوان اللَّه تعالی علیه، اگر احراز میکردند طلبهای زحمتکش است و درس میخواند، خیلی احترام قائل بودند. در ایّام طلبگی، در قم، به بیماری سختی دچار شدم. آن مقدار که حضرت امام، رضوان اللَّه تعالی علیه، در مدت بیماری به من مهربانی کردند و از من مراقبت فرمودند به جدّ اطهرم سوگند، اگر پدرم در قم بود، این مقدار از من مراقبت نمیکرد.
مجله حوزه ، شماره ۳۲،ص۷۳
