در زمان های قدیم که اتومبیل نبود، مردم باید با استفاده از حیوانات مسافرت می کردند.عده ای هم به عنوان صاحبان اسب و قاطر و الاغ کارشان حمل و نقل بار و مسافر بود که به آنان “چاروادار” گفته می شد. آنان غالبا به صورت کاروان حرکت می کردند تا چنانچه در طول مسیر مشکلی به وجود بیاید با همکاری یکدیگر بر طرف کنند. معمولا صبح از طزرجان حرکت ونیمه های شب به یزد می رسیدند. اغلب با سختی ها و دشواری های زیادی هم مواجه می شدند. در بین راه چند توقفگاه هم بوده که امکان استراحت و یا اتراق با امکاناتی محدود وجود داشته است. وضعیت جاده تفت تا یزد هموارتر و بهتر از جاده طزرجان به تفت بوده و جمعیت بیشتری در حال تردد بوده اند. علاوه بر آن در طول مسیر آبادی های زیادی مثل زین آباد، خیرآباد، عیش آباد واهرستان وجود داشته که مردم در آن مستقر و زندگی می کرده اند.
اغلب بار را بر پشت حیوان می بستند و به غیر از افراد مسن و بیماران، بقیه مردم پیاده مسافت را طی می کردند. حتی برای زیارت اماکن مقدس هم مجبور بودند از حیوان و به صورت کاروان استفاده کنند. یکی از افراد مشهور حاجی عباس شاهی بود که بنا به نقل قول ها بیست و چهار مرتبه به مکه رفت. علاوه بر جا به جایی افراد و بار به یزد و اماکن مقدس زمانی که مردم یزد از یخ برفخانه استفاده می کردند. تعداد زیادی از مردم همه روزه به برفخانه می رفتند و یخ می آوردند. ابتدا یخ ها را تا یزد هم می بردند، اما بعدا از برفخانه تا سرخیم به وسیله حیوان برده می شد واز آنجا یخ ها را با اتومبیل به یزد می رساندند.
منبع: مژگان شکرریز یزدی کارمند کتابخانه وزیری یزد به نقل از کتاب مروارید یزد: گذری بر تاریخ و فرهنگ روستای زیبا و ییلاقی طزرجان . . . ؛ تهران: یزدا، 1399. ص11
