به گروهی از ساکنین بومی نپال، شرپا می گویند. شرپاها، معمولاً همراه کوهنوردان حرکت می کنند و بار و وسایل آنها را تا قله می برند. آنها آنقدر قله را فتح کردهاند که دیگر، فتح دوبارهی قله برایشان هیجانی ندارد.
اما رمز حرفهشان چیز دیگری است. شرپاها، خود را پررنگ نشان نمی دهند. در حاشیه می مانند. بار را بالا می برند. در یافتن راه مشورت می دهند. اما اجازه میدهند که کوهنوردان «احساس کنند» که قله را خود فتح کردهاند.
شاید هر کس که میخواهد معلمی یا مربیگری یا سرپرستی را تجربه کند، باید کمی اخلاق شرپاها را بیاموزد. بیشتر کمک کند و کمتر دیده شود تا هر کس خود، لذت کشف را تجربه کند.