طنز و شوخ‌طبعی اگر نگوییم «جزءِ ذاتیِ» طلبگی است، لااقل «عرضیِ لازمِ بیِّنِ» آن هست.
شرح این سخن سنگین اینکه «مجموعه‌ای از عوامل چون حاضرجوابی، لطافت طبع، تسلط ادبی، دقت و تیزبینی و… در میان علمای دینی موجب شده تا طنز و شوخ‌طبعی در میان آنها بیش از دیگران باشد.»
البته از آنجا که علمای بزرگ در این وادی بامشان بیش است، برف بیشتری هم دارند، به‌گونه‌ای که این موضوع از آنها شخصیتی فوق‌العاده خوش‌مشرب به وجود آورده است.
هرچند گاهی شوخ‌طبعی در میان آنها سطحی متفاوت با دیگران دارد و لذت بیشتر از آن نیاز به آگاهی‌های بیشتری هم دارد.
به هرحال طنز و شوخ‌طبعی در حوزه جایگاه خاص خود را دارد و حتی بعضی از طنزپردازان صریح‌اللهجه و بازیگوش را مقهور خویش کرده است،(مهدی مسائلی)
ناگفته نماند طنز و شوخ‌طبعی در حوزه، افزون بر بالا بردن جذابیت عمومی مجالست با علما و طلاب، برکات فراوان دیگری نیز به همراه دارد؛ آن‌گونه که خطابه‌های تبلیغی آنها را نافذ کرده و بر دل مردم می‌نشاند و همچنین در عرصه درس و بحث نیز لطافت و شادابی را بر فضای تحصیلی حوزه حاکم و تحمل سختی‌های درک مسائل علمی را آسان‌تر می‌کند. حتی عرفا و عالم ربانی در حوزه نیز اشک و لبخندشان همراه یکدیگر است .( کتاب شوخ طبعی های طلبگی)
نمونه‌ایی از این دست طنز آورده‌ایم، باشد که مقبول افتد.
شهید دستغیب یه کتاب داره به اسم گناهان کبیره. نَقل شده یه بار که دعوت شده بود به یه مجلس، میزبان برای احترام گفته بود: سلامتی صاحب گناهان کبیره صلوات.
می‌گن ایشون فرمود: من کتاب به اسم قلب سلیم هم دارم؛ چرا نگفتی صاحب قلب سلیم؟
