«کَلَک» منقل بزرگی است که به شکل یک هشت ضلعی بر پایه ای گرد به قطر سه متر و ارتفاع سه ونیم متر در وسط حسینیه قرار گرفته و دارای تزیین ونماسازی است. وسط آن خالی است و جایی هم برای برداشتن خاکستر دارد. در شب های سرد، کلک که مانند مشعل بزرگی می سوزد به فضای میدان نور و روشنایی خاصی می دهد. هنگامی که محرم در فصل زمستان واقع می شود و سرما وجود دارد در کلک وسط حسینیه هیزم می گذارند و آن را آتش میکنند. و امروزه با توجه به تخریب کلک ها در حسینیه ها در بعضی از محلات شهر اشکذر، اصطلاح «پای کلک»، که کنایه از روی حسینیه است به کار می برند.
«شاخه شاخه درمنه»
در قدیم که برق و چراغی وجود نداشت در ایام محرم برای روشن کردن فضای حسینیه که محل برگزاری مراسم بود، بالای «کَلَک» آتش روشن می کردند. «کلک» به طوری که گفتیم ساختمان منشوری شکلی بود که برای همین منظور با خشت یا آجر در وسط حسینیه می ساختند. این آتش افروزی به هیزم احتیاج داشت و بچه ها برای بزرگداشت مراسم عزاداری امام حسین(ع)، وظیفه تأمین هیزم را بر عهده می گرفتند. علمی بر می داشتند، در گروه های چند نفری به در خانه ها مراجعه می کردند و می خواندند.
شاخه شاخه درمنه کُندُرَه به شاخ دَرْمَنه
هرکه شاخی می دهد خدا مرادش می دهد
عشق حسین حلاج کی یَه تِیکه هیزم در انداز
اگر نداری پایه چخت در انداز
خانواده ها با شنیدن صدای جوانان ونوجوانان که در منزل آنها تجمع کرده بودند تشویق می گردیدند و در را به روی آنها باز می کردند ومقداری هیزم که در آن زمان سوخت اصلی و تنها منبع انرژی بود به عشق امام حسین(ع)به آن ها می دادند و هیزم ها توسط بچه ها به پای کلک آورده می شد.
