اعتقاد راسخ معلم شهید حاج محمدحسین جعفری نسب به مکافات عمل

تیرماه ۱۴۰۲ میهمان دکتر جعفری نسب در تهران بودیم ، در حین جلسه دورهمی فامیلی مشکلی برای یکی از فامیل ها پیش آمد و چیزی در گلویش افتاد و بعد چند سرفه برطرف شد ، دکتر جعفری نسب از همین ماجرا و مشکل پیش آمده ، گفت یاد دو خاطره از برادرم معلم شهید حاج محمد حسین افتادم، شهید اعتقاد راسخی به بحث مکافات عمل داشت، یادم می آید یک بار شهید محمدحسین در خانه اش بنایی می کرد سنگی خورد روی انگشتش و سیاه شد ، از این قضیه خیلی ناراحت بود، وقتی دلداریش می دادم، می گفت :”از این خونمردگی انگشت و درد آن ناراحت نیستم، از این ناراحتم چه گناهی کردم که این بلا سر من آمده” غصه اش از درد نبود می گفت :”طبق آیه و روایات ما هر بلایی می تواند نشانه مکافات و جبران یک گناهی باشد که آدم انجام داده ولو خودش نداند” هست ! از آنکه خدای نکرده گناهی انجام داده باشد و نداند ناراحت تر بود تا خود درد
یکبار هم درایام تابستان که با هم خورجین بافی می کردم برای برادرمان حاجی علیرضا، درحین کار خورجین بافی چون حالت رد کردن وسیله خورجین بافی وسط نخ ها آلات موسیقی تداعی می شود شروع به خواندن شعر با آهنگ کرد ” غم مخور غصه نخور ……” وسط خواندن وسیله سنگین خورجین بافی خورد روی انگشتش و شدید دردش گرفت ، اینجا هم دیدم غصه برای درد شدیدش نمی خورد برای این غصه می خورد که شاید چند لحظه غفلت از خدا و شعر خوانی اش با آهنگ باشد
ما در روایت امام علی علیه‌السلام داریم هر مصیبت‌ و بلایی که بر مؤمن نازل می‌شود، رحمت و امتحان است و برای گناهکاران تأدیب و بیدارباش است؛
آن‌چه از آیات و روایات استفاده می‌شود این است که تمام بلاها و مصیبت‌ها برای تمام انسان‌ها یک بیدارباش می‌باشد و چون از ناحیه خداوند است؛ رحمت است. از طرف دیگر اینکه اعمال انسان نیز می‌تواند معیار سنجش بلاها باشد که با کارهای ناشایست، انعکاس بلا و مصیبت را به ارمغان می‌آورد

نقل قول از یکی از فرزندان شهید