علی بن حسین (ع ) را از آن نظر سجاد؛ یعنی بسیار سجده گزار می خواندند که برای کوچک ترین نعمت، سجده شکر الهی به جای می آورد. امام باقر(ع) در حدیثی، برخی از مواردی را که پدرش به خاطر آنها سجده می کرد، چنین برشمرده اند:
هرگاه نعمتی از حضرت حق را به یاد می آورد؛
هنگام تلاوت آیاتی که به سجده در برابر عظمت خداوند اشاره کرده است؛
هر گاه حق تعالی بدی ای را از او دفع می فرمود؛
هنگامی که از نماز واجب فارغ می گردید؛
هرگاه توفیق آشتی دادن میان دو کس برایش به دست می آمد.
منتهی الآمال، ج۲، ص۳٫