یک روح با اراده؛ یک جسم معلول
زندگی فراز و نشیب های بسیاری دارد؛ لحظه ای شاد و لحظه ای غمگین، لحظه ای امیدوار و لحظه ای نومید. بارها اتفاق افتاده که فرد به علت داشتن مشکلات زیاد، از زندگی و داشتن لحظاتی توام با آرامش بی نصیب مانده است. هر انسانی هدفی دارد و برای رسیدن به اهداف متعالی خود در تلاش است. من ، شما، دیگری و کلاً همه ما به نحوی برای داشتن یک زندگی راحت و سرشار از آرامش در تلاش و تکاپو هستیم.
در دنیای امروز مشکلات روحی روانی بسیار حاد و طاقت فرسا شده است. تمامی افراد جوامع مختلف به نحوی درگیر مشکلات روحی روانی ، افسردگی ، نومیدی و هرگونه مشکل خاص خود هستند. حال در این بین افرادی نیز هستند که علاوه بر مشکلات روحی ، مشکلات جسمی و حرکتی نیز دارند. آری، معلولان علاوه بر تمامی مشکلات و حوادث زندگی ، مشکلات جسمی را نیز تحمل می کنند. همین نکته مهم ترین مبحث در مورد اعتماد به نفس و تقویت روحیه برای ادامه زندگی است. اگر فرد معلول روحیه زندگی کردن و امید خود را از دست بدهد، نمی توان توقع داشت که زندگی سالم و سرشار از آرامشی داشته باشد.
معلولان دو دسته هستند : معلولانی که از ابتدای زندگی به علت مسایل مختلف ژنتیکی و کمبود مواد معدنی و ویتامین ها در بدن مادر دچار معلولیت های مختلفی شده اند. دسته دیگر معلولانی که در طول عمر و زندگی خود بنابر حوادث مختلف، تصادفات، برخی بیماری ها و عوارض گوناگون دچار معلولیت و نقص عضو می شوند. ما شاهدیم که تمامی معلولان طی مدتی از زندگی و عمر خود و حتا گاهی اوقات تمامی عمر خود دچار مشکلات روحی روانی و افسردگی های خاصی می شوند اما در این بین لازم است معلولانی که با تمام قوا، حس تلاش و حرکت های به سزایی داشته اند را نادیده نگیریم. حال باید دید در این بین چه کسانی می توانند نقش موثر و مفیدی در تقویت اراده و داشتن روحیه مناسب و حس اعتماد به نفس برای این قشر داشته باشند.
اولین و مهمترین کسی که می تواند نقش بسیار موثری در این امر داشته باشد، خود فرد معلول است که به نوعی مشکل جسمی و حرکتی دارد. اگر فرد معلول خودش را قبول داشته باشد و روحیه مناسب و امید به زندگی را در خود تقویت کند، هیچ گونه مشکلی نمی تواند مانع پیشرفت و موفقیت او شود. البته گاهی اوقات مسایل و مشکلات مختلف دست به دست هم داده و در تضعیف روحیه فرد معلول موثر واقع می شوند. به عنوان مثال نگاه های مردم، دید غلط جامعه نسبت به افراد معلول، حس ترحم دیگران، مشکلات زندگی و معضلات رفت وآمد، کمبود امکانات رفاهی و مناسب برای این قشر از جامعه و همه این گونه مشکلات و عوامل که قسمت عمده ای از زندگی معلولان را شامل می شود، موجب کاهش اراده و تضعیف روحیه فرد می شوند. در درجه دوم خانواده فرد معلول می تواند نقش موثری در تقویت اراده و روحیه فرد داشته باشد. اگر خانواده بین فرزند معلول و غیرمعلول خود تفاوت قایل نشود و به دور از هرگونه ترحم و دلسوزی سعی در استقلال فرزند خود داشته باشد، می توان امیدوار بود که فرد معلول در زندگی شخصی و آینده خود بسیار قوی و غیرقابل شکست حاضر شود. دسته دیگر، دوستان و همسالان فرد معلول هستند.
طی دوران تحصیلی، دانشگاه، امور شغلی، تفریحی و تمامی مراحل زندگی، همسالان و دوستانِ افراد معلول می توانند نقش موثری در زندگی آنها داشته باشند. چه بسیارند افرادی که به خاطر داشتن دوست و هم صحبت خوب و مفید، به زندگی امیدوار شده اند و تمامی سختی ها را به جان خریده اند تا پابه پای دوستان خود برای داشتن آینده ای روشن تلاش کنند. درک متقابل و فرق قایل نشدن میان افراد باعث می شود که فرد معلول همپای دیگران تلاش کند و با تمامی مشکلات اعم از جسمی و روحی و روانی بجنگد، اما آیا همه افراد بدین امر مهم و وظیفه انسانی خود عمل می کنند؟ آیا تمامی افراد جامعه سعی می کنند لااقل لحظه ای هم که شده، خود را به جای فرد معلول حس کنند؟ آیا سعی می کنند با درنظر گرفتن شرایط خاص این دسته افراد، مشکلات رفت وآمدی و شرایط زندگی آنها را تجسم کنند؟ آیا افراد به این نکته توجه می کنند که خدایی ناکرده شاید روزی چنین حوادث خاصی برای آنها نیز اتفاق افتد؟ آنگاه چه توقعی از افراد دیگر و جامعه ای که در آن زندگی می کنند، خواهند داشت؟ آیا افراد جامعه درک می کنند که نقص عضو و معلولیت، محرومیت نیست، بلکه محدودیت است. دسته بعدی، مسوولان و مجریان امور هستند. اگر مسوولان و مجریان هر جامعه ای برای حضور معلولان در بین اجتماعِ مردم تلاش کنند، به طور حتم راهکارهای مختلفی نیز برای حل مشکلات به وجود خواهد آمد. اما در این بین تنها سازمان بهزیستی مسوول تمامی اوامر نیست، بلکه تک تک سازمان ها و ارگان ها و بالاخص تک تک افراد جامعه مسوول اجرای امور هستند.
از بین بردن مشکلات مختلف معلولان تنها مختص قشر خاص و سازمان خاصی نمی شود. معلولان هم عضوی از اجتماع عظیم مردم هستند و به علت داشتن شرایط جسمی خاص نیازمند سرویس دهی های خاصی نیز هستند. داشتن روحیه مناسب، شاد و اراده ای محکم و قوی مستلزم دیدگاه روشن بینانه اجتماع است. وقتی فرد معلولی شروع به تلاش و تکاپو برای ساختن آینده ای روشن برای خود و جامعه می کند، اگر افراد مختلف و خانواده ها و تمامی اقشار جامعه مدام کمبودها و نواقص جسمی او را گوشزد کنند، آنگاه دیگر نمی توان امیدوار بود که عاقبتِ جامعه معلولان به سرانجامی شیرین و دلپذیر برسد. همه ما به حقیقت، افراد معلول و با استعدادی را دیده ایم که درخشیده اند و مقام های بسیار با ارزشی برای کشورمان کسب کرده اند، پس در این که می توان روی معلولان حساب کرد، شکی نیست، اما در این بین برمی گردیم به اراده و روحیه خود افراد معلول.
آیا یک فرد معلول اعم از جسمی و حرکتی می تواند آن قدر به خود و اراده خود ایمان داشته باشد که حتا مشکلات نیز نتواند در تضعیف روحیه اش موثر باشد؟ البته که می تواند، اما رسیدن به این مرحله از اراده، نیازمند عزمی راسخ و پشتکاری عظیم است. معلول اگر خود را قبول کند و به خدای خود ایمان داشته باشد و مطمئن باشد که به همه چیز خواهد رسید، پس مشکلات و فراز و نشیب ها نمی تواند مانع رسیدن به اوج قله های خوشبختی و موفقیت شود.
اگر از خداوند یاری بخواهیم و عزم خود را جزم کرده و حرکت کنیم، همچنین به داشتن آینده ای درخشان امیدوار باشیم، دیگر دلیلی برای یاس و نومیدی نخواهد ماند. در این بین افرادی که بر اثر ضایعات نخاعی ناشی از حوادث و عوامل مختلف دچار معلولیت جسمی و حرکتی شده اند، مستلزم شرایط ویژه و رسیدگی های موثرتری هستند. فردی که از ابتدای زندگی سالم بوده و بعد از مدتی در اثر حادثه یا تصادف یا هرگونه معضلی دچار معلولیت می شود، برای وفق دادن روحیه خود با شرایط ایجادشده نیاز به زمان بیشتری دارد. قبولاندن شرایط جدید و عادت کردن به معلولیت مورد نظر ، برای فردی که دچار آسیب نخاعی شده ، بسیار مشکل تر از فردی است که از ابتدای زندگی معلولیت داشته است. این امر نکته بسیار حادی است که روانشناسان و جامعه شناسان نیز برای یافتن راه حل های مناسب در تلاشند. اما باز هم اراده خود فرد مهم ترین و بارزترین نکته اساسی برای قبول کردن و وفق دادن شرایط است. سرنوشت دست خود ماست و خداوند ما را مختار آفریده، اگر بخواهیم می توانیم با هر نوع شرایطی زندگی کنیم و برای داشتن یک زندگی آرام، شکرگزار پروردگارمان باشیم. همین طور اگر نخواهیم شرایط را قبول کنیم، می توانیم زندگی را بر خود و اطرافیان تلخ کرده و در انزوا و تنهایی، آینده خود و خانواده مان را تباه کنیم؛ لذا قبول کنیم که زندگی ادامه دارد و ما نیز عضوی از قشر عظیم اجتماع هستیم و حق زندگی و نفس کشیدن داریم، آنگاه اگر برای رسیدن به نقطه های روشن و فتح آسمان خوشبختی تلاش کنیم، باید مطمئن باشیم که جامعه نیز یاری مان خواهد کرد. مطمئن باشیم که موفق خواهیم شد، زیرا هر لحظه و همه جا خداوند یاری مان می کند. لبخند بزنیم و شاد باشیم که زندگی از آن بندگان است. به امید روزی که همه ما انسان ها اعم از معلولان و غیرمعلولان به اوج قله های خوشبختی و سعادت دنیوی و اُخروی برسیم.
منبع:http://forum.special.ir
روز سوم دسامبر برابر با ۱۲ آذر روز جهانی معلولان گرامی باد.
به معلولان به دیده احترام بنگریم نه ترحم
آنچه در ارتباطات اجتماعی با معلول باید در نظر گرفت، این نکته است که ارتباط با آنها، باید همراه احترام باشد و از ترحم به ایشان دوری گزید. تفاوت این دو نوع رفتار در این است که در اولی، طرفِ موردِ احترام، انسانی بزرگ به شمار می آید؛ اما در گزینه ترحم، مخاطبْ انسانی ذلیل و خوار شمرده می شود که باید همواره دست او را گرفت.
به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می سازد، اراده است و اراده اگر بخواهد جاری شود، هیچ بهانه ای را نمی شناسد.
موسسه خیریه سید الشهداء اشکذر بیش از ۱۵۰ نفر از معلولان جسمی و ذهنی را تحت حمایت و مددکاری خود دارد