جهانگیر خان قشقائی استاد مسلم فلسفه، اصالتاً از ایل دره شوری قشقائی و مقیم دهاقانِ سمیرمِ بود. مادر جهانگیر خان نیز از ایل طایفه کشکولی بود و جهانگیر تا ۴۰ سالگی میان ایل بود و در جوانی شاهنامه خوانِ طایفه خود بود و تار هم مینواخت و وقتی از سمیرم به اصفهان آمد برای تعمیر تارش نزد یحیی (هوانس آبکاریانِ ارمنی) تارساز معروف رفت. یحیی به او گفت: جهانگیر، برو پی کار بهتر و علم بیاموز، از تار زدن بهتر است !
بدین طریق، جهانگیر خان به تحصیل در سر پیری پرداخت و تا بدانجا رسید که هر کس از فلسفه دانان قرن اخیر خواست اظهار حیاتی بکند، خود را شاگرد جهانگیر خان به شمار آورد، مانند: فاضل تونی، سید حسن مشکان، شیخ اسدالله ایزد گُشَسب، فرصت الدوله شیرازی، ضیاءالدین دُری، حاح رحیم ارباب، حسین طباطبایی بروجردی، محمد حکیم خراسانی، محمد داعی‌الاسلام، محمد علی شاه آبادی، حسین نائینی، جمال‌الدین گلپایگانی، مهدی دولت‌‌آبادی، حسن مدرس، حسن علی اصفهانی نخودکی، حکیم محمد علی زاهد، مرتضی طالقانی و….
او بهمراه آیت الله سید ابوالقاسم دهکردی و آخوند ملا محمد حسین فشارکی در مدرسه صدر به تدریس پرداخت و سپس در مسجد جارچی شرح منظومه تدریس کرد. کارش بجائی رسید که وقتی ظل السلطان در مدرسه به دیدن او رفت در اثناء سخن گفت: خانِ بزرگ، اگر سابقاً میخواست مرا ببیند چند ماه می بایست وقت بگیرد، اما من امروز به حضور شما رسیدم و این بخاطر مقام علمی والای شماست !
جهانگیر خان با همان قبای راسته و زیر جامه گشاد و کلاه قشقایی تا آخر عمر تدریس کرد و در سال ۱۲۸۹ خورشیدی درگذشت.
حماسه کویر – دکتر باستانی پاریزی
