نیم نگاهی به منبریهای اشکذر (۱۱)حجت الاسلام میرزا محمد اشکذری خراسانی
منبر سنتی ترین و قدیمی ترین روش تبلیغ است امروزه این شیوه را تبلیغ چهره به چهره می نامند شیوه ای که از موثرترین روشهای تبلیغ می باشد هرچند در حال حاضر به واسطه فراگیر شدن رسانه های ارتباط جمعی تنها روش تبلیغ و تبین دین و احکام نیست و لی هنوز که هنوز است کارکرد خود را دارد.
قصد داریم در سلسله نوشته های بنام “نیم نگاهی به منبریهای اشکذر” هرچند مختصر و کوتاه مروری کنیم منبر و روش تبلیغی اهالی منبر شهرمان و درضمن بدینوسیله یادی کنیم از منبریهایی که حالا دیگر در بین ما نیستند .لازم بذکر است به دلیل نبود منابع و اطلاعات کم حقیر مطالب خالی از اشکال نیست همچنین اقتضای موجز نویسی فضای مجازی و حوصله کم خوانندگان مزید علت شده مطالب کوتاه باشد.
حجت الاسلام میرزا محمد اشکذری خراسانی
یکی از عالمان و مدرسان حوزه ی علمیه ی مشهد مقدّس (مدرسه ی نواب)، مرحوم حجه الاسلام و المسلمین، آقا میرزا محمد اشکذری خراسانی (۱۳۱۱ -۱۳۵۳ ش) بود. میرزا محمد اشکذری (فرزند علی اکبر اشکذری) ، در حدود سالهای ۱۳۲۳ – ۱۳۲۴ ش ، وارد حوزه ی علمیه مشهد گشت و مشغول به تحصیل شد. در آن سال ها (تا حدود ۱۳۳۰ ش) ، تولیت مدرسه ی نواب، با عالم ربانی، خطیب بزرگوار، مربی تاثیر گذار، مرحوم آیه الله حاج میرزا علی اکبر نوقانی (م: ۱۳۷۰ ق) بود. این مرد بزرگ و مجسمه ی اخلاق فضیلت، به مدتی حدود ۷ سال، در تربیت یافتن و بالیدن و سامان پذیرفتن طلاب حوزه ی خراسان (نه تنها مدرسه ی نواب)، تدبیری ژرف و تاثیری شگرف داشت.
از جمله جوانان یاد شده، یکی میرزا محمد اشکذری بود، که به دلیل آشنایی مرحوم میرزای اصفهانی با پدر میرزا محمد، توصیه می کنند که ایشان به تحصیل علوم دینی اشتغال ورزد. از سویی دیگر او را برای ورود به « مدرسه ی نواب » ، به مرحوم نوقانی (که خود از مأنوسین با میرزای اصفهانی و شاگردان معارفی و پروردگان مکتب او بود) معرفی می کنند. و بدینسان، میرزا محمد اشکذری نوجوان، در شمار محصلان مدرسه ی نواب (بهترین مدرسه ی علمیه ی مشهد، و دارای بهترین مربی و مدرسان در آن سالها) در می آید و به تحصیل اشتغال می ورزد.
میرزای اشکذری، در دوران طلبگی تا سال ها ساکن مدرسه بود. با فقر و آبرومدی می زیست، و همه ی کارهای خود را خود انجام می داد. کنار حوض مدرسه می نشست و ظرف می شست. طالب علمی و مدرسی کوشا، عابد و فروتن بود. زحمتکش و پرهیز آشنا بود. و در دوران بعد، عالمی زاهد و محترم، و مدرسی فداکار و معلم به شمار می رفت. در سراسر زندگی تعلمی و تعلیمی خود، زندگی زاهدانه داشت و بیشتر اوقات مقروض بود.
میرزا محمد اشکذری مدرسی بسیار با عاطفه، مهربان و خلیق بود. با وجود محبتی که به فرزندان خود داشت، مجالست با طلاب را ترجیح می داد و غالب اوقات را در مدرسه می گذرانید. هر گاه درس نداشت کتاب می خواند. وضو و نماز و آداب آنها را نیک رعایت می کرد و نمازی با توجه و حضور و خضوع می خواند. روزهای تعطیل را نیز اغلب به مدرسه می آمد و با طلاب می گذرانید. به هنگام نشست و برخاست با شاگردان، اگر کسی او را نمی شناخت، نمی دانست شاگرد کیست و استاد کدام. این اندازه افتاده و اهل توجه بود. از وی دو پسر و دو دختر ماند. رحمه الله علیه رحمه واسعه.