هدف عید فطر چیست؟
تا زمانی که کرامت و فداکاری نسبت به دیگری نداشته باشیم عید نداریم/ گزیده ای از سخنان امام موسی صدر در خطبه عید فطر
![](https://2shahidmemory.com/wp-content/uploads/2020/05/5397680-521x405.jpg)
ما در این روز که یکی از دو عید بزرگ اسلامی است، از اعمال مربوط به این روز مبارک، معنای عید را الهام می گیریم. چراکه این عید به حکم دین ما و اسلام ما تعیین شده است. و اگر بخواهیم هدف اسلام را از مقرر داشتن این عید مبارک بفهمیم تا بهراستی بر ما مبارک باشد، همانطور که وضعکننده و صاحب آن خواسته است، باید به اعمال و ذکرها و واجبات این روز بنگریم. با بررسی این امور، می توانیم معنا و مفهوم عید را دریابیم:
اولاً، همانگونه که می دانید، زکات فطره که زکات بدن و سلامتی جسم است و هر فردی باید آن را به مستحق بدهد.
ثانیاً، نماز عید که باید به جماعت خوانده شود، نه فرادی و پیش از آن باید تکبیرهایی گفته شود.
بنابراین، زکات، تکبیر، تهلیل، نماز فرادی و جماعت، از دستورها و آموزه های دینی است که ما را به هدف این عید و مقصود از مبارک بودن این ماه راهنمایی می کند. روشن است کسی که این عید را مقرر داشته است، از رهگذر این دعاها و اعمال می خواهد به ما بفهماند که هدف او از تعیین این روز چیست. آیا می خواهد که ما لباس نو بپوشیم؟ یا شیرینی بدهیم؟ یا به دنبال امور ظاهری و صوری است که از حد لبخندهای مردم فراتر نمی رود؟ یا اینکه معنایی ژرفتر از اینها اراده کرده است. چگونه می توانیم با بررسی اعمال این روز، به معنا و مفهوم ژرف آن پی ببریم؟
همانطور که می دانید، ما پیش از نماز صبح و پس از بیرون آمدن از خانه و هنگام حرکت به سوی مصلی و قبل از نماز عید و خطبه، دهها بار این ذکر را می گوییم: «الله اکبر، لا اله الا الله.» به خودمان یادآوری می کنیم که خدا بزرگ است و معبودی جز او نیست. او ما را هدایت کرده و سربلندی از آن ماست. و چون خدایی که معبودی جز او نیست، ما را هدایت کرده است، پس ما در راه حق و خیر هستیم و همواره عزت مطلق داریم و راه هدایتی جز راه ما وجود ندارد.
ما امروز و هر روز نیازمندیم، زیرا بدون بخشندگی و بزرگی و پشتیبانی پروردگار، سزاوار احترام و تکریم نیستیم و اگر عظمت و بزرگی خدا همراه ما نباشد، در این دنیا هیچ ارزشی نداریم. ما پیش از هر چیز باید به جنبۀ کبریا و عظمت خداوند توجه کنیم، زیرا همواره به این جنبه نیاز داریم. پس از آن نیاز داریم که بگوییم: «واهل الجود و الجبروت» و پس از آن بگویم «واهل العفو و الرحمـه.»
عید پیش از هر چیز، به ما کرامت و بزرگی الهام می کند و با وجود کرنش در برابر نیازهای مادی، کرامتی وجود نخواهد داشت. اگر می خواهید راه دیگری برای رسیدن به عزت، بزرگی، فداکاری، دلبستگی، خشنودی به آخرت و خدا و دین پیدا کنید، هرگز پیدا نخواهید کرد. هر که می خواهد عزت و بزرگی را بدون کمک حاکمان و عظمت و بزرگی را بدون کمک عشیره و خویشان به دست آورد، باید از خواری نافرمانی خدا به عزت اطاعت او در آید. این حقیقت است. خدا و شرع نمی خواهند ما را برای اهداف خاص خود به کار گیرند، چراکه خدا بی نیاز است و ما نیازمندیم. تنها راه پیش روی ما همین است. زندگی بدون کرامت و بزرگی معنا ندارد و کرامت نیز جز با جانفشانی و دست برداشتن از کندی و تنبلی و درگذشتن از زندگی مادی دنیا به دست نمی آید. دلبستگی های دنیا بسیار است و به هر اندازه که بتوانید از یکی از این قیدها خود را برهانید، بزرگتر و والاتر هستید. درسی که عید به ما می دهد، این است. بر این اساس، ما تا زمانی که کرامت و بزرگی نداشته باشیم، عید نداریم. تا زمانی که فداکاری نداشته باشیم، عید نداریم.
خبر آنلاین