شب سوم ماه مبارک رمضان با دکتر محمدرضا جعفری نسب ، فوق تخصص قرنیه ، هم سفره افطار بودیم
معمول سفره افطار گپ و گفت های پس از سفره است، صحبت‌هایی که معمولا با یک بهانه شروع می شود ، بهانه شروع صحبت‌های پس از سفره هم ماجرای نماز جماعت مغرب و عشاء امشب و آمدن تا مراسم افطاری ، آقای دکتر بود
آقای دکتر جعفری نسب گفت ” یک بار تهران خیلی عجله کردم برای رسیدن به نماز جماعت ، هرچه تلاش کردم بازهم وقتی رسیدم مسجد، دیدم یکی یکی نمازگزاران دارند از مسجد بیرون می آیند ، یک آهی از ته دل کشیدم که حیف به اجر نماز جماعت نرسیدم ! یک بنده خدا از نمازگزاران که از مسجد بیرون می آمد وقتی آه کشیدن من را دید برگشت به من گفت ، من حاضرم اجر و ثواب نماز جماعت خودم را بدهم و این آه ته دلی شما را بگیرم ”
این جمله را من را یاد آه و افسوس حاجی بابا در یک روز عاشورا سالهای خیلی وقت پیش انداخت!
هنوز یادم نمی رود روز عاشورایی بود ، هنوز، نماز جماعت ظهر عاشورا فرهنگ نشده بود، حسینیه سفید ، چند منبر سخنرانی و روضه خوانی بود بعدش هم زیارت عاشورا می خواندند و بعد زیارت، نذری ظهر عاشورا، حاجی بابا هم همیشه عاشورا موقع نماز که می شد خودش می رفت مسجد حاجی رجبعلی و نماز فرادا می خواند، برای فضیلت اول وقت آن تعبد خاصی داشت!
یکسال عاشورا وقت نماز که شده بود ، حاجی بابا مثل سالهای قبل زودتر رفته بود مسجد حاجی رجبعلی برای نماز فرادای خودش، اما حاج آقا افضلیان آن سال اعلام کرد، امسال، اول نماز جماعت ظهر عاشورا خوانده می شود ، بعد نذری عاشورا ، من هم آن روز نماز جماعت خواندم و بعد نماز رفتم مسجد حاجی رجبعلی ، دیدم نماز حاجی بابا تموم شده ، تا حاجی بابا را دیدم، گفتم ” شما نبودید نمازجماعت هم ،حاج آقا خواند ” تا این را گفتم حاجی بابا با آه و تعجب مرتب روی پای خود می زد و می گفت ، نماز جماعت خواندند ! نماز جماعت خواندند ، خیلی برای حاجی بابا که مقید و تعبد به نمازجماعت و اجرش داشت سنگین بود که اجر این نماز جماعت را از دست داده است ،(شام جمعه، ۴ فروردین ۱۴۰۱، شب سوم رمضان ۱۴۴۲)
ارسالی از حجت الاسلام محمد تقی جعفری نسب
