به موی انسان یا حیوان (شَعر) گفته می‌شود(به فتح شین) و در اصطلاح بافندگی، شَعر نوعی پارچه است که با مو یا ابریشم و با دستگاه بافندگی بافته می‌شود – بدون شک یزد شهری است که صنعت نساجی و پارچه های فاخر آن از سال های دور زبانزد بود تا جایی که مارکوپولو در سفرنامه اش می گوید: “پارچه‌های ابریشمی موسوم به «یزدی» نزد بازرگانان شهرت فراوانی دارد و به همه جای دنیا صادر می‌شود
بر اساس آمارها منتشره در دهه ۲۰خورشیدی نصف جمعیت سیصد هزار نفری شهرستان یزد را خانوارهایی تشکیل می داده که از راه اشتغال به صنایع دستی و به ویژه بافندگی ارتزاق می‌کردند.
تنوع شعر بافی در یزد شامل بافت پارچه هایی بوده که که تعداد زیادی از آنها اکنون بافت نمی شود و فراموش شده یا رو فراموشی است بعضی از این بافته ها عبارتند از دارایی بافی ـ احرامی‌بافی ـ ترمه بافی _ بافت دستمالهای سنتی و شال – زری بافی- پرده بافی- چادرشب بافی – شمدبافی- دستمال عشایری-ابریشمی مرسریزه- قناویز- احرامی‌بافی -انواع ترمه – دندانی بافی(جامه زرتشتیان )است
منبع:یزد کهن
قدیمیترین عکس از یک کارگاه شعربافی در یزد
۱۹۱۲ میلادی ۱۲۹۰ خورشیدی
عکاس : احتمالا هنری ویوله(معمار و باستان شناس ومحقق فرانسوی )
منبع : آقای احمد صراف
هنری ویوله معمار و باستان شناس فرانسوی به همراه همسر خود مادلین ویوله در سال ۱۹۱۲ همراه هیئتی به مناطق مرکزی و جنوبی ایران سفر کرد مطالعات وی در ایران تا زمان جنگ جهانی اول ادامه داشت
( هانری ویولت – هانری ویوله)
