روزی گروهی از کوفیان نزد حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) بودند. آن حضرت رو به جمعیت کرده، فرمودند: شما می‌پندارید، امید بخش ترین آیه‌ای که در قرآن است، این آیه می‌باشد: (قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَهِ اللَّهِ …. )
ای کسانی که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید از رحمت خدا نومید نشوید… (۱)
گفتند: آری، ما چنین می‌گوییم.
فرمود: ولی ما اهل بیت می‌گوییم: امید بخش ترین آیه قرآن این است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى) (۲)، به زودی پروردگارت آن قدر به تو خواهد بخشید که خشنود شوی و مراد از این بخشش شفاعت است. سپس افزودند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: روز قیامت من در موقف شفاعت می‌ایستم و آن قدر شفاعت می‌کنم که خداوند می‌فرماید:
ارضیت یا محمد: آیا راضی شدی، ای محمد. من هم می‌گویم، راضی شدم، راضی شدم. (۳)
در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) می‌خوانیم: یک روز رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد تنها دختر گرامیش فاطمه زهرا سلام الله علیه آمد؛ در حالی که بانو لباس خشنی از پشم شتر بر تن داشت و با یک دست آسیاب می‌کرد و با دست دیگرفرزندش را شیر می‌داد اشک در چشمان مبارک پیامبر حلقه زد و فرمود:
دخترم تلخی دنیا را در برابر شیرینی آخرت تحمل کن؛ زیرا خداوند به من فرموده است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى) (۴).
پی‌نوشت‌ها:
۱-زمر/۵۳.
۲-ضحی/۵.
۳-روح الجنان: ج۱۲. ص۱۱۰.
۴-مجمع البیان: ج۱۰. ص۵۰۵؛ مناقب: ابن شهر آشوب. ج۳. ص۳۴۲.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (۱۳۸۷) ۱۴۲ قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
