روزی حضرت عیسی (ع) از راهی می گذشت. ابلهی با وی دچار شد وسخنی پرسید.
بر سبیل تلطّف، جوابش باز داد، اما آن شخص آغاز عربده و سفاهت نهاد؛ چنان که او نفرین می کرد، عیسی تحسین می نمود…
عزیزی بدان جا رسید، گفت: ای روح الله، چرا زبون این ناکس شده ای و هر چند او قهر می کند، تو لطف می فرمایی و با آن که او جور و جفا پیش می برد، تو مهر و وفایش می نمایی؟!
عیسی گفت: ای رفیق موافق «کلّ اناء یترشّح بما فیه؛ از کوزه همان برون تراود که در اوست».از او آن صفت می زاید و از من این صورت می آید. من از وی در غضب نمی شوم و او از من صاحب ادب می شود.من از سخن او جاهل نمی گردم و او از خُلق و خوی من عاقل می گردد.
اخلاق محسنی، ص ۷۰ – ۶۸
