روش تدریس و نقد حضرت امام این بود: نخست چند قول از بزرگان مثل: مرحوم نائینی، مرحوم کمپانی، آخوند خراسانی، شیخ انصاری، آقا ضیاء و استادشان مرحوم آقای حائری را عنوان می‌کردند، بعد اگر به این اقوال نظر و اشکالی داشتند، با استدلال و برهان و با رعایت جوانب اخلاقی به نقد می پرداختند.
به‌ویژه نسبت به قول مرحوم آقای نائینی که استاد اغلب مراجع نجف بود، به‌طور جدی متعرض می‌شدند و اغلب مبانی اصولی معظم‌له را مورد نقد قرار می‌دادند. در برخی موارد اولاً، ثانیاً و ثالثاً می‌آوردند و اشکال را تا به تعداد عاشراً می‌رساندند، در نهایت با کمال تواضع و بزرگواری می فرمودند: البته ما این حرف‌ها را در غیاب مرحوم آقای نائینی می‌زنیم. ای بسا اگر آن بزرگوار خودشان در قید حیات بودند، ما بایستی در آخر جلسه درس ایشان، دم در، کنار کفشداری می‌نشستیم و از محضرشان بهره می بردیم.
خاطرات آیت الله بنی فضل
افق حوزه
