روز شمار شهادت امیرالمومنین ( بخش هفتم)صدای (فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَهِ) در مسجد طنین انداز می شود!

سرانجام، بعد از اذان صبح، امیرالمؤمنین(ع) وارد مسجد شد و صدای نازنین ایشان به «یَا أیُّهَا النَّاسُ! الصَّلَاهَ الصَّلَاهَ» بلند شد.
امام(ع) خود اذان گفت و مشغول نماز جماعت صبح شد و هنگامی که در رکعت اوّل سر از سجده برداشت، بلافاصله ابن ملجم حمله کرد و شمشیر او فرق مبارک آن حضرت(ع) را شکافت و محاسن شریفش، به خون فرق مبارکش خضاب شد، در حالی که ابن ملجم در حین حمله می گفت :
《اِنِ الحُکْمُ اِلاّ للهِ لَا لَکَ وَ لَا لاِصْحَابِکَ》
همانا حکم فقط از آن خداست نه تو و نه اصحابت!(۱)
در این هنگام صدای مولا(ع) بلند شد :
《بِسمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَ عَلی مِلَّهِ رَسُولِ الله(ص)! فُزتُ وَ رَبَّ الکَعبَهِ!》
به نام خدا و به یاری خدا و بر دین رسول خدا(ص) شهید شدم!
قسم به پروردگار کعبه، رستگار شدم.(۲)
《فَضَرَبَهُ بِالسَّیْفِ عَلَى أُمِّ رَأْسِهِ فَوَقَعَ عَلَى رُکْبَتَیْهِ》
پس ابن ملجم با شمشیر بر سر مبارک امام علی(ع) فرود آورد و امام علی(ع) با زانوان خود، بر زمین افتاد.(۳)
در این هنگام، صدای جبرئیل بلند شد :
《تَهَدَّمَتْ وَ اللهِ اَرکَانُ الهُدَی وَ انطَمَسَت وَ اللهِ نُجُومُ السَّمَاءِ اَعلَامُ التُّقَی وَ انفَصَمَت وَ اللهِ العُروَهُ الوُثقَی، قُتِلَ ابنُ عَمَّ مُحَمَّدِ المُصطَفی(ص)، قُتِلَ الوَصِیُّ المُجتَبُی(ع)، قُتِلَ عَلِیٌ المُرتَضَی(ع)، قَتَلَهُ اَشقَی الاَشقِیَاءِ》
به خدا سوگند که پایه ها و ستون های هدایت شکست، و ستارگان آسمان و پرچم های تقوی محو و تاریک گشت، و دستاویز محکم إلهی پاره شد.
پسر عموی محمد مصطفی(ص) کشته شد، وصی اختیار شده کشته شد، علی مرتضی(ع) کشته شد، سوگند بخدا که آقا و سالار اوصیای پیامبران کشته شد؛ او را شقی ترین اشقیاء کشت.(۴)
در این هنگام، شبیب نیز خواست ضربتی بزند که ضربه او خطا رفت و شمشیرش به سقف مسجد اصابت کرد و آنگاه هر دو یعنی ابن ملجم و شبیب گریختند.
اما ابن ملجم بلافاصله توسط افراد حاضر در مسجد دستگیر شد، ولی وَردان و شبیب در لا به لای جمعیت خود را مخفی کردند و گریختند.
و در نقلی، شبیب به خانه اش گریخت و پسر عمویش به او مشکوک شد و هنگامی که فهمید او در قتل امام علی(ع) نقش داشته است، او را کُشت.(۵)
در این هنگام، مردم اطراف امیرالمومنین(ع) را در محراب مسجد احاطه کردند، در حالی که حضرت(ع) از شدت درد خاک محراب را در مشت خود می فشرد و آیاتی را تلاوت می نمود.
سپس مردم برای کمک آمدند و با عبای حضرت(ع) فرق شکافته ی ایشان را بستند و امام علی(ع) را از محراب به میان مسجد آوردند.
در این هنگام، نماز جماعت صبح به امامت امام حسن مجتبی(ع) اقامه شد و امام(ع) به خاطر شدت ضعف و مسمومیّت، نماز را با اشاره خواند.
امام علی(ع) بعد از اقامه نماز از هوش رفت و امام حسن(ع) سر پدر را به دامان گرفت و گریست و اهل مسجد هم گریستند‌.(۶)

منابع :
۱)بحارالانوار مجلسی، ج۴۲، ص۲۳۰
۲)شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۹، ص۲۰۷
۳)اعلام الوری باعلام الهدی طبرسی، ج۱، ص۳۰۹
۴)بحارالانوار مجلسی، ج۴۲، ص۲۸۲
۵)الارشاد شیخ مفید، ج۱، ص۲۰
۶)بحارالانوار مجلسی، ج۴۲، ص۲۹۰
@TarikhEslam