در روزگاران پیشین، شغلی بنام خوشه چینی وجود داشت. آنها که دست شان تنگ بود و خرمن و مزرعه ای نداشتند، پشت سر دِروگر ها راه میرفتند و خوشه های جامانده را از زمین بر میداشتند و گاها صاحب مزرعه به دروگران دستور میداد که شلخته درو کنند تا چیزی هم گیر خوشه چین ها بیاید.(احسان محمدی )
حافظ نیز در شعرى چنین میفرماید :
ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی
این روزها فصل انار چینی در شهر ما است و به درست یا نادرست غریبه های زیادی در شهر ما سکنی گزیده اند و اغلبشان از مال دنیا بهره ای ندارندو «خوشه چین» های امروز شهرمان هستند، فراموششان نکنیم.
